Tuesday, October 07, 2008

Οι Επιλογές Αποκλείουν

Ο τίτλος τμήμα από μία μικρή αλλα περιεκτική φράση που διάβασα στο βιβλίο "Στον κήπο του επίκουρου" του Γιάλομ. Ολόκληρη η φράση είναι η εξής:

"Όλα ξεθωριάζουν: Οι επιλογές αποκλείουν"

Τα δύο κομμάτια της φράσης θα μπορούσαν να είναι και ανεξάρτητα. Το πρώτο κομμάτι "Όλα ξεθωριάζουν" μπορεί να ερμηνευτεί πως όλα με την πάροδο του χρόνου τείνουν να αφανιστούν και το συνδέει στο βιβλίο με το ότι η πραγματική ύπαρξη εμπεριέχει τον αφανισμό. 

Η δεύτερη φράση "Οι επιλογές αποκλείουν" είναι αυτή που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Οι επιλογές αποκλείουν υπό την έννοια ότι για να πάρεις μια απόφαση και να επιλέξεις κάτι θα πρέπει να αποκλείσεις ένα ή περισσότερα άλλα. Όπως γράφει ο Γιάλομ: "Για κάθε ναι πρέπει να ειπωθεί ένα όχι, και κάθε θετική επιλογή σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να παραιτηθείς από άλλες. Πολλοί από μας κάνουμε πίσω μη θέλοντας να συλλάβουμε πλήρως τα όρια, τη συρρίκνωση και την απώλεια που συνδέονται άμεσα με την ύπαρξη".

Sunday, October 05, 2008

Μια γρήγορη ματιά σε 5 βιβλία...

Χωρίς να είμαι βιβλιοφάγος, περνάω και εγώ τις περιόδους μου... Είχα να ανοίξω βιβλίο πολλούς μήνες και από τον Αύγουστο έως τέλος Σεπτέμβρη διάβασα πέντε. Μια μικρή αναφορά λοιπόν στα πέντε βιβλία που διάβασα. Καθαρά προσωπική άποψη η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανή να κρίνει το βιβλίο μιας και οι γνώσεις μου στην λογοτεχνία είναι κάτι λιγότερο από ελάχιστες. Ως ένας απλός αναγνώστης λέω τα εξής:

μ.χ. - Βασίλης Αλεξάκης: Το διάβασα πολύ ευχάριστα. διαβάστηκε γρήγορα και περιείχε πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον άγιον όρος. Με κούρασαν σε κάποια σημεία γρήγορες εναλλαγές που με έκαναν να χάνω τη ροή και το τέλος ήταν αρκετά αφηρημένο... Γενική εντύπωση αρκετά καλή.

Εγώ και ο Καμίνσκυ - Ντάνιελ Κέλμαν: Το βιβλίο με άφησε τελείως αδιάφορο. Ο κύριος Κέλμαν γράφει με ένα περιέργο στυλ, πολύ γρήγορο θα το έλεγα. Τα διάφορα που θετικά που διάβασα για αυτό το βιβλίο και για τον ταλαντούχο Κελμαν, δεν μπόρεσα να τα διακρίνω σε αυτό το βιβλίο. Το τελείωσα με ένα αίσθημα πως δεν μου προσέφερε τίποτα. 

Η θεραπεία - Σεμπάστιαν Φίτζεκ: Πάρα πολύ καλό ψυχολογικό θρίλερ. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, φοβερή πλοκή και απροσδόκητο φινάλε. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα θρίλερ. Αν ψάχνεις κάτι για να περάσεις την ώρα σου αλλά όχι να την χάσεις, το βιβλίο αυτό προτείνεται ανεπιφύλακτα. Το διάβασα σε 1-2 μέρες. Περιμένω με ανυπομονησία την ταινία!

Περί Τυφλότητας - Ζοζέ Σαραμάγκου: Όχι, όχι, όχι... Κλασική περίπτωση συγγραφέα και βιβλίου που σχεδόν όλοι θεωρούν υπέροχο και εμένα μου φάνηκε τραγικά βαρετό, υπερβολικό και κουραστικό. Το πήρα με συστάσεις, η ιστορία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα αλλά από τις πρώτες κιόλας σελίδες κατάλαβα το ζόρι που θα τράβαγα για το τελειώσω. Και ίσως αυτό ηταν το λάθος μου.. Που ζορίστικα να το τελειώσω. Αν είχε κάποια πράγματα να πει αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να τα πει και στις μισές σελίδες. Η υπερβολή και η ομώτητα που περιγράφει τα γεγονότα ο Σαραμάγκου μου φαίνεται αστεία και εντελώς περιττή. Η εμμονή του με τα περιτώματα είναι επίστευτη, αηδιαστική... Το τέλος του βιβλίου ανύπαρκτο. Δεν μου άρεσε απλά.

Η Θεραπεία του Σοπενάουερ - Irvin D. Yalom: Απλά υπέροχο. Ένα βιβλίο που σε κάνει να σκέφτεσαι. Λίγο ψυχολογία, λίγο φιλοσοφία και όλα αυτά δωσμένα με μυθιστορηματικό τρόπο, δημιουργούν ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Παρακολουθώντας μια ομαδική ψυχοθεραπεία έρχεσαι σε επαφή με πάρα πολλά ανθρώπινα στοιχεία και αδυναμίες, συναισθήματα και μετανοήσεις και όλα αυτά με κύριο πρωταγωνιστή το θάνατο. Αν έχεις διάθεση εκτός του να διαβάσεις, να σκεφτείς κιόλας, αυτό το βιβλίο είναι από τις κορυφαίες προτάσεις. Έχω ήδη ξεκινήσει το "Στον κήπο του επίκουρου" του Γιάλομ. 

Thursday, October 02, 2008

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω...

Το Βυθισμένες Άγκυρες εκτός από ένα μελωδικό τραγούδι με την κοφτερή φωνή του Μιλτιάδη Πασχαλίδη, είναι και από τα λίγα (ελάχιστα) τραγούδια που μιλάνε για τον πόνο και την δυσκολία του χωρισμού, όχι από την κλασική πλευρά του κακομοίρη που τον χωρίζουν και χτυπιέται και κλαίει, αλλά του ανθρώπου που παίρνει την απόφαση, του "κακού" ας πούμε... Έτσι δεν τον φανταζόμαστε όλοι; Άσχετα αν την ίδια στιγμή όλοι κάποια στιγμή έχουμε παίξει το ρόλο αυτού του "κακού"...

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
Κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
Ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
Νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
Και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
Δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
Μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
Μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
Και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
Φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
Νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
Να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
Σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
Κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"Να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"Να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω




Για κάποιο λόγο οι πιο συγκλονιστικοί στίχοι μου φαίνονται να είναι οι "..Νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω, Να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω...".  Το τραγούδι αυτό μιλάει τόσο ανοιχτά, τόσο ειλικρινά, τόσο άμεσα, τόσο ανθρώπινα...