Σκάκι

Σήμερα το απόγευμα και έπειτα από περισσότερο από ένα χρόνο, πήγαμε για καφεδάκι στο Ethnique στη Ν. Σμύρνη. Ένας μέρος που παλιότερα πηγαίναμε πολύ συχνά, ένα μέρος μικρό που θυμίζει φοιτητική καφετέρια λόγω των παιχνιδιών που έχει αλλά κατά τα άλλα τίποτα τρομερό.

Σήμερα λοιπόν θυμηθήκαμε με τον Δημητράκη να παίξουμε Σκάκι. Παλιότερα έπαιζα αρκετά και τώρα δεν θυμόμουνα τι χρώμα τετράγωνο πρέπει να έχω στα αριστερά μου για να είναι σωστά τοποθετημένη η σκακιέρα. Παρόλαυτα ξαναθυμηθήκαμε τη μαγεία του σκακιού. Αν εξαιρέσεις τις παροτρύνσεις και τη γκρίνια του Δημήτρη να παίζω πιο γρήγορα, η παρτίδα ήταν περίφημη και πως να μην ήταν αφού πέρα από την αρχή που στριμώχτηκα μετά έκανα κουμάντο και τελικά κέρδισα.

Το σκάκι έχει κάτι μαγικό. Σε κάνει να σκέφτεσαι, ακονίζεις το μυαλό σου, γίνεσαι πιο ευφυής, και ξεδιπλώνεις τον χαρακτήρα σου. Ο τρόπος που παίζεις αντικατοπτρίζει το λιγότερο, την ψυχική κατάσταση που είσαι εκείνη την στιγμή αλλά και γενικότερα τον τρόπο που λειτουργείς. Άλλος θυσιάζει, άλλος προφυλάσσει αυτά που έχει, άλλος είναι επιθετικός, άλλος παίζει συντηρητικά, άλλος παίζει με συγκεκριμένα πιόνια περισσότερο και ο καθένας τα ιεραρχεί διαφορετικά και συνδυάζει όπως νομίζει όλα τα προηγούμενα. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που δεν παίζουμε πολύ τελευταία. Στον ελέυθερο χρόνο, θες να κάνεις κάτι που δεν έχει σκέψη και δεν σε κουράζει σε κανένα επίπεδο.

Σήμερα για παράδειγμα ο Δημήτρης έπαιζε πολύ με τους στρατιώτες (εξού και η ερώτηση μου "Είσαι πιονάκιας;") ενώ εγώ λύσσαξα με την βασίλισσα να την πηγαίνω πέρα δώθε και να θυσιάζω χωρίς δισταγμό κάποιο πιόνι για την επίτευξη ενός μεγαλύτερου σκοπού. Τελικά οι δύο μου πύργοι και το αλογάκι έδωσαν την λύση. Τέλος παιχνιδιού...

Περι αυτοκινήτων και άλλων δεινών

Εξαφανισμένος τόσο καιρό, περιμένω άλλοτε υπομονετικά και άλλοτε όχι, να παραλάβω το αυτοκίνητο μου (ναι ναι αυτό που μας απασχόλησε στην αρχή αυτού του blog). Με λίγα λόγια η Dyna Motors έχει καθυστερήσει στην παράδοση και μου έχει σπάσει τα νεύρα. Η παράδοση θα γινόταν το αργότερο μέχρι τις 6 Νοεμβρίου. Από τότε ξεκίνησε η γνωστή ιστορία, και αύριο και από Δευτέρα..και αύριο Σήμερα ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα το έπαιρνα. Αλλά στη 1 το μεσημέρι σκάει τηλέφωνο ο κ. Τάδε με ενημερώνει ότι δεν μπόρεσαν να βγάλουν τις πινακίδες. Και άντε νεύρα και άντε περίμενε αύριο μπας και το πάρεις.

Τουλάχιστον μέσα σε αυτό τον χαμό βρήκα επιτέλους πάρκινγκ, οπότε το "τερατάκι" απέκτησε το σπίτι του. Επίσης από την απελπισία πήγαμε και το είδαμε από κοντά σήμερα το απόγευμα. Έστεκε μόνο του και στεναχωρημένο, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του... Κατά τα άλλα σκατά. Ευτυχώς που είναι το αυτοκίνητο να περιμένουμε και κάποιες καλές παρέες που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε.

Απόρησα με τους ανθρώπους, μετά το ξανασκέφτηκα, μετά εκνευρίστηκα, μετά στεναχωρήθηκα, μετά πείσμωσα, μετά απογοητεύτηκα. Όλοι έχουμε την τάση να ρίχνουμε την αιτία των πραγμάτων στο κενό, στο αόρατο, στη μοίρα. Ο χαμός του πατέρα μου μεταξύ των χιλιάδων πραγμάτων που μου άφησε, με έμαθε και να κάνω αυτό που θέλω να κάνω σήμερα. Αύριο μπορεί να μην υπάρχω. Θα βάλω λοιπόν όλες μου τις δυνάμεις στο να κάνω κάτι και να το κάνω ΤΩΡΑ! Όχι στο να πείσω τον εαυτό μου να μην το κάνω και μέσα μου να περηφανεύομαι ότι πήρα την πιο σημαντική και δύσκολη απόφαση στον κόσμο (Τα πράγματα δουλεύουν πολύ πιο απλά). Χαλαρά να το αφήσω στην άμοιρη μοίρα και μετά τι; Τι έγινε; μου βγήκε; αν δεν μου βγήκε δεν φταίει η μοίρα αλλά εγώ που το άφησα σε αυτή. Ασυναρτησίες; μπορεί...

Σουπερ μαρκετ, αυτοκίμητο, μπακλαβάς

Περιμένοντας το Δημήτρη να πάρει τηλέφωνο σκέφτομαι:

- Αργεί και δεν με παίρνει και θα πέσω να κοιμηθώ και δεν θα πάω πουθενά.
- Τι να κάνει ο άλλος ο Δημ. ο Κ., να έχει βγει με το νέο του μωρό;
- Ποια μέρα θα πάω να πάρω τα παπουτσάκια που έχω δει;
- Που θα πάω την πρώτη βόλτα με το νέο αυτοκίνητο.
- Δεν μπορώ να θυμηθώ τι έφαγα χτες
- Δεν μπορώ να θημηθώ ακριβώς την παλιά διαρύθμιση του Olypmico.
- Θα φυλάξω τη μικρή σοκοφρέτα ως κόρην οφθαλμού
- Το Παρίσι είναι όσο ωραίο το θυμάμαι;

Τι πρόβλημα έχετε; Δικό μου είναι ότι θέλω γράφω;