Σκάκι

Σήμερα το απόγευμα και έπειτα από περισσότερο από ένα χρόνο, πήγαμε για καφεδάκι στο Ethnique στη Ν. Σμύρνη. Ένας μέρος που παλιότερα πηγαίναμε πολύ συχνά, ένα μέρος μικρό που θυμίζει φοιτητική καφετέρια λόγω των παιχνιδιών που έχει αλλά κατά τα άλλα τίποτα τρομερό.

Σήμερα λοιπόν θυμηθήκαμε με τον Δημητράκη να παίξουμε Σκάκι. Παλιότερα έπαιζα αρκετά και τώρα δεν θυμόμουνα τι χρώμα τετράγωνο πρέπει να έχω στα αριστερά μου για να είναι σωστά τοποθετημένη η σκακιέρα. Παρόλαυτα ξαναθυμηθήκαμε τη μαγεία του σκακιού. Αν εξαιρέσεις τις παροτρύνσεις και τη γκρίνια του Δημήτρη να παίζω πιο γρήγορα, η παρτίδα ήταν περίφημη και πως να μην ήταν αφού πέρα από την αρχή που στριμώχτηκα μετά έκανα κουμάντο και τελικά κέρδισα.

Το σκάκι έχει κάτι μαγικό. Σε κάνει να σκέφτεσαι, ακονίζεις το μυαλό σου, γίνεσαι πιο ευφυής, και ξεδιπλώνεις τον χαρακτήρα σου. Ο τρόπος που παίζεις αντικατοπτρίζει το λιγότερο, την ψυχική κατάσταση που είσαι εκείνη την στιγμή αλλά και γενικότερα τον τρόπο που λειτουργείς. Άλλος θυσιάζει, άλλος προφυλάσσει αυτά που έχει, άλλος είναι επιθετικός, άλλος παίζει συντηρητικά, άλλος παίζει με συγκεκριμένα πιόνια περισσότερο και ο καθένας τα ιεραρχεί διαφορετικά και συνδυάζει όπως νομίζει όλα τα προηγούμενα. Αυτός είναι μάλλον και ο λόγος που δεν παίζουμε πολύ τελευταία. Στον ελέυθερο χρόνο, θες να κάνεις κάτι που δεν έχει σκέψη και δεν σε κουράζει σε κανένα επίπεδο.

Σήμερα για παράδειγμα ο Δημήτρης έπαιζε πολύ με τους στρατιώτες (εξού και η ερώτηση μου "Είσαι πιονάκιας;") ενώ εγώ λύσσαξα με την βασίλισσα να την πηγαίνω πέρα δώθε και να θυσιάζω χωρίς δισταγμό κάποιο πιόνι για την επίτευξη ενός μεγαλύτερου σκοπού. Τελικά οι δύο μου πύργοι και το αλογάκι έδωσαν την λύση. Τέλος παιχνιδιού...