Περι αυτοκινήτων και άλλων δεινών

Εξαφανισμένος τόσο καιρό, περιμένω άλλοτε υπομονετικά και άλλοτε όχι, να παραλάβω το αυτοκίνητο μου (ναι ναι αυτό που μας απασχόλησε στην αρχή αυτού του blog). Με λίγα λόγια η Dyna Motors έχει καθυστερήσει στην παράδοση και μου έχει σπάσει τα νεύρα. Η παράδοση θα γινόταν το αργότερο μέχρι τις 6 Νοεμβρίου. Από τότε ξεκίνησε η γνωστή ιστορία, και αύριο και από Δευτέρα..και αύριο Σήμερα ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα το έπαιρνα. Αλλά στη 1 το μεσημέρι σκάει τηλέφωνο ο κ. Τάδε με ενημερώνει ότι δεν μπόρεσαν να βγάλουν τις πινακίδες. Και άντε νεύρα και άντε περίμενε αύριο μπας και το πάρεις.

Τουλάχιστον μέσα σε αυτό τον χαμό βρήκα επιτέλους πάρκινγκ, οπότε το "τερατάκι" απέκτησε το σπίτι του. Επίσης από την απελπισία πήγαμε και το είδαμε από κοντά σήμερα το απόγευμα. Έστεκε μόνο του και στεναχωρημένο, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του... Κατά τα άλλα σκατά. Ευτυχώς που είναι το αυτοκίνητο να περιμένουμε και κάποιες καλές παρέες που μας κάνουν να ξεχνιόμαστε.

Απόρησα με τους ανθρώπους, μετά το ξανασκέφτηκα, μετά εκνευρίστηκα, μετά στεναχωρήθηκα, μετά πείσμωσα, μετά απογοητεύτηκα. Όλοι έχουμε την τάση να ρίχνουμε την αιτία των πραγμάτων στο κενό, στο αόρατο, στη μοίρα. Ο χαμός του πατέρα μου μεταξύ των χιλιάδων πραγμάτων που μου άφησε, με έμαθε και να κάνω αυτό που θέλω να κάνω σήμερα. Αύριο μπορεί να μην υπάρχω. Θα βάλω λοιπόν όλες μου τις δυνάμεις στο να κάνω κάτι και να το κάνω ΤΩΡΑ! Όχι στο να πείσω τον εαυτό μου να μην το κάνω και μέσα μου να περηφανεύομαι ότι πήρα την πιο σημαντική και δύσκολη απόφαση στον κόσμο (Τα πράγματα δουλεύουν πολύ πιο απλά). Χαλαρά να το αφήσω στην άμοιρη μοίρα και μετά τι; Τι έγινε; μου βγήκε; αν δεν μου βγήκε δεν φταίει η μοίρα αλλά εγώ που το άφησα σε αυτή. Ασυναρτησίες; μπορεί...