Thursday, February 11, 2010

Μεγαλώνοντας

Τρέξιμο... εκτός από σωματική άσκηση, έχει αποδειχθεί και μια πρώτης τάξης ευκαιρία για εσωτερικές αναζητήσεις, αναδρομές και σχέδια για το μέλλον... Παρελθόν, παρόν, μέλλον... Μόνος παρέα με τη μουσική και τις σκέψεις μου, όλη η ζωή περνάει από μπροστά μου...

Μαντζαγριωτάκη, νήπιο, μυρωδιές, Πλάτωνος, δημοτικό, βεράντα, μπάλα, Πλάτωνος, παιδιά σπίτι παιχνίδια, Γυμνάσιο, Παρίσι, φιλίες, στενοχώριες, χαρές εκδρομές, στίβος, Λύκειο, έρωτες, εμπειρίες, αγώνες, Μαντζαγριωτάκη, διακρίσεις, εξετάσεις, όνειρα, Πάτρα, μαθηματικό, εξετάσεις, Πανεπιστήμιο Πειραιά, Πληροφορική, εξετάσεις, σχέσεις, Πειραίας, Πασαλιμάνι, Πειραϊκή, διακρίσεις, Μεταπτυχιακό, ΑΣΟΕ, Lancia, Θάνατος, ΤΕΙ Πειραιά, στρατός, μοναξιά, Θήβα, Βόλος, Λάρισα, απόλυση, ΤΕΙ, Vodafone, IBM, Opel, όνειρα, Μαγιόρκα, Βιέννη, Ελβετία, 30, πείσμα, αλλαγή, χρήματα, νέα δουλειά, νέα όνειρα, σπίτι μόνος, ψάξιμο, δυαράκι, ελευθερία, παρέες, ζεστές στιγμές, ταξίδια, πρόταση γάμου, γάμος, οικογένεια, παιδιά, στιγμές, εμπειρίες, συγκίνηση, χέρι χέρι, τέλος....

Τα παιδιά που μεγαλώσαμε μαζί, ακόμα με τα ίδια παιδιά πίνω καφέ. Τα ¨παιδιά" έγιναν επιστήμονες, στελέχη, επαγγελματίες Τα "παιδιά" παντρεύονται , κάνουν παιδιά...καθένας το δρόμο του... και φαίνεται να πετυχαίνει... Ότι κάποτε το κοιτούσαμε από χαμηλά με δέος τώρα το ζούμε, το κατακτούμε, το απομυθοποιούμε, χρόνο με το χρόνο... Ο χρόνος κυλάει, τα παλιά όνειρα βγαίνουν αληθινά, τα ανεκπλήρωτα όνειρα γίνονται νέα όνειρα, τα ασήμαντα όνειρα ξεχνιούνται. Καλές, κακές στιγμές. Όλα συμβαίνουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εκείνα που κάποτε σκέφτηκες, τώρα γίνονται. Αυτά που τώρα σκέφτεσαι θα γίνουν, αρκεί να πρασινίσει μία μία λέξη... μέχρι το τέλος...


Sunday, November 15, 2009

Switzerland in HDR

Χρόνια και ζαμάνια... Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος απο το τελευταίο post. Ευτυχώς αφορμή για να ξαναζωντανέψει το "πεθαμένο" αυτό blog είναι η επιθυμία μου να μοιραστώ δύο φωτογραφίες που δεν χορταίνω να βλέπω. Και οι δύο τραβήχτηκαν στην υπέροχη εκδρομή που έκανα πριν μία εβδομάδα στην Ελβετία. Πέρα από τις καινούργιες εικόνες και τις υπέροχες στιγμές έφερα στις βαλίτσες μου και ένα μάτσο "καλές" φωτογραφίες. Και οι δύο φωτογραφίες έχουν προέλθει απο Tone mapped HDR (High Dynamic Range) φωτογραφίες. Όποιος θέλει περισσότερες λεπτομέριες για τις HDR και βαριέται να ψάξει στο internet ας με ρωτήσει ιδιαιτέρως!

H πρώτη φωτογραφία τραβηγμένη στο Neuchatel στη γαλλόφωνη πλευρά της Ελβετίας, προέρχεται από δέκα φωτογραφίες.

Η δεύτερη τραβηγμένη στη Ζυρίχη, προέρχεται από τρεις μόνο διαφορετικές φωτογραφίες.

Για περισσότερες Ελβετικές και όχι μόνο HDR, πατήστε εδώ.

Monday, December 22, 2008

Solving Rubik's Cube

Πολλούς μήνες τώρα λύνω τον περίφημο κύβο του Rubik. Με το καινούργιο μου LG Renoir (Χειροκρότημα) τράβηξα το κάτωθι βιντεάκι σε γρήγορη κίνηση. Για να προλάβω τους κακόβουλους που θα ισχυριστούν ότι είναι ανάποδο play back, να τους ζητήσω να το δουν προσεκτικά. Ο κύβος φτιάχνεται επίπεδο επίπεδο, που σημαίνει ότι αν τον διέλυσα αντί να τον φτιάξω, θα έπρεπε να τον διαλύσω με τις ακριβώς αντίθετες κινήσεις από ότι τον έφτιαξα.



Βέβαια όποιος έχει αμφιβολίες μπορεί πάντα να με καλέσει να τον λύσω μπροστά του!

Saturday, November 01, 2008

Long Trip Alone

Το ακούω γύρω στα 2 χρόνια και δεν λέω να το βαρεθώ... Είναι μερικά τραγούδια φτιαγμένα να μένουν... 

Dierks Bentley - Long Trip Alone.



Tuesday, October 07, 2008

Οι Επιλογές Αποκλείουν

Ο τίτλος τμήμα από μία μικρή αλλα περιεκτική φράση που διάβασα στο βιβλίο "Στον κήπο του επίκουρου" του Γιάλομ. Ολόκληρη η φράση είναι η εξής:

"Όλα ξεθωριάζουν: Οι επιλογές αποκλείουν"

Τα δύο κομμάτια της φράσης θα μπορούσαν να είναι και ανεξάρτητα. Το πρώτο κομμάτι "Όλα ξεθωριάζουν" μπορεί να ερμηνευτεί πως όλα με την πάροδο του χρόνου τείνουν να αφανιστούν και το συνδέει στο βιβλίο με το ότι η πραγματική ύπαρξη εμπεριέχει τον αφανισμό. 

Η δεύτερη φράση "Οι επιλογές αποκλείουν" είναι αυτή που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Οι επιλογές αποκλείουν υπό την έννοια ότι για να πάρεις μια απόφαση και να επιλέξεις κάτι θα πρέπει να αποκλείσεις ένα ή περισσότερα άλλα. Όπως γράφει ο Γιάλομ: "Για κάθε ναι πρέπει να ειπωθεί ένα όχι, και κάθε θετική επιλογή σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να παραιτηθείς από άλλες. Πολλοί από μας κάνουμε πίσω μη θέλοντας να συλλάβουμε πλήρως τα όρια, τη συρρίκνωση και την απώλεια που συνδέονται άμεσα με την ύπαρξη".

Sunday, October 05, 2008

Μια γρήγορη ματιά σε 5 βιβλία...

Χωρίς να είμαι βιβλιοφάγος, περνάω και εγώ τις περιόδους μου... Είχα να ανοίξω βιβλίο πολλούς μήνες και από τον Αύγουστο έως τέλος Σεπτέμβρη διάβασα πέντε. Μια μικρή αναφορά λοιπόν στα πέντε βιβλία που διάβασα. Καθαρά προσωπική άποψη η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανή να κρίνει το βιβλίο μιας και οι γνώσεις μου στην λογοτεχνία είναι κάτι λιγότερο από ελάχιστες. Ως ένας απλός αναγνώστης λέω τα εξής:

μ.χ. - Βασίλης Αλεξάκης: Το διάβασα πολύ ευχάριστα. διαβάστηκε γρήγορα και περιείχε πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον άγιον όρος. Με κούρασαν σε κάποια σημεία γρήγορες εναλλαγές που με έκαναν να χάνω τη ροή και το τέλος ήταν αρκετά αφηρημένο... Γενική εντύπωση αρκετά καλή.

Εγώ και ο Καμίνσκυ - Ντάνιελ Κέλμαν: Το βιβλίο με άφησε τελείως αδιάφορο. Ο κύριος Κέλμαν γράφει με ένα περιέργο στυλ, πολύ γρήγορο θα το έλεγα. Τα διάφορα που θετικά που διάβασα για αυτό το βιβλίο και για τον ταλαντούχο Κελμαν, δεν μπόρεσα να τα διακρίνω σε αυτό το βιβλίο. Το τελείωσα με ένα αίσθημα πως δεν μου προσέφερε τίποτα. 

Η θεραπεία - Σεμπάστιαν Φίτζεκ: Πάρα πολύ καλό ψυχολογικό θρίλερ. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, φοβερή πλοκή και απροσδόκητο φινάλε. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα θρίλερ. Αν ψάχνεις κάτι για να περάσεις την ώρα σου αλλά όχι να την χάσεις, το βιβλίο αυτό προτείνεται ανεπιφύλακτα. Το διάβασα σε 1-2 μέρες. Περιμένω με ανυπομονησία την ταινία!

Περί Τυφλότητας - Ζοζέ Σαραμάγκου: Όχι, όχι, όχι... Κλασική περίπτωση συγγραφέα και βιβλίου που σχεδόν όλοι θεωρούν υπέροχο και εμένα μου φάνηκε τραγικά βαρετό, υπερβολικό και κουραστικό. Το πήρα με συστάσεις, η ιστορία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα αλλά από τις πρώτες κιόλας σελίδες κατάλαβα το ζόρι που θα τράβαγα για το τελειώσω. Και ίσως αυτό ηταν το λάθος μου.. Που ζορίστικα να το τελειώσω. Αν είχε κάποια πράγματα να πει αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να τα πει και στις μισές σελίδες. Η υπερβολή και η ομώτητα που περιγράφει τα γεγονότα ο Σαραμάγκου μου φαίνεται αστεία και εντελώς περιττή. Η εμμονή του με τα περιτώματα είναι επίστευτη, αηδιαστική... Το τέλος του βιβλίου ανύπαρκτο. Δεν μου άρεσε απλά.

Η Θεραπεία του Σοπενάουερ - Irvin D. Yalom: Απλά υπέροχο. Ένα βιβλίο που σε κάνει να σκέφτεσαι. Λίγο ψυχολογία, λίγο φιλοσοφία και όλα αυτά δωσμένα με μυθιστορηματικό τρόπο, δημιουργούν ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Παρακολουθώντας μια ομαδική ψυχοθεραπεία έρχεσαι σε επαφή με πάρα πολλά ανθρώπινα στοιχεία και αδυναμίες, συναισθήματα και μετανοήσεις και όλα αυτά με κύριο πρωταγωνιστή το θάνατο. Αν έχεις διάθεση εκτός του να διαβάσεις, να σκεφτείς κιόλας, αυτό το βιβλίο είναι από τις κορυφαίες προτάσεις. Έχω ήδη ξεκινήσει το "Στον κήπο του επίκουρου" του Γιάλομ. 

Thursday, October 02, 2008

Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω...

Το Βυθισμένες Άγκυρες εκτός από ένα μελωδικό τραγούδι με την κοφτερή φωνή του Μιλτιάδη Πασχαλίδη, είναι και από τα λίγα (ελάχιστα) τραγούδια που μιλάνε για τον πόνο και την δυσκολία του χωρισμού, όχι από την κλασική πλευρά του κακομοίρη που τον χωρίζουν και χτυπιέται και κλαίει, αλλά του ανθρώπου που παίρνει την απόφαση, του "κακού" ας πούμε... Έτσι δεν τον φανταζόμαστε όλοι; Άσχετα αν την ίδια στιγμή όλοι κάποια στιγμή έχουμε παίξει το ρόλο αυτού του "κακού"...

Θα κατεβάσω απ' το ταβάνι σου τα αστέρια
Κι όλο τον κόσμο σου θ' αφήσω χτυπημένο
Ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια
Νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια
Και με το θάρρος μου απ' τα γόνατα κομμένο.

Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω
Δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω
Μακάρι να 'τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω
Μακάρι να 'τανε και πάλι να σε θέλω
Και να σου πω: "σήκω μαζί μου θα σε πάρω"

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
Φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
Νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
Να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
Σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βγαίνω στο δρόμο και σκουπίζω τα αίματά σου
Κι όσα σου είπα δεν μπορώ να τα πιστέψω
"Να μην ξεχάσεις να πιαστείς απ' τα όνειρά σου"
"Να μην φοβάσαι η ζωή είναι μπροστά σου"
Πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω




Για κάποιο λόγο οι πιο συγκλονιστικοί στίχοι μου φαίνονται να είναι οι "..Νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω, Να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω...".  Το τραγούδι αυτό μιλάει τόσο ανοιχτά, τόσο ειλικρινά, τόσο άμεσα, τόσο ανθρώπινα...