Μια γρήγορη ματιά σε 5 βιβλία...

Χωρίς να είμαι βιβλιοφάγος, περνάω και εγώ τις περιόδους μου... Είχα να ανοίξω βιβλίο πολλούς μήνες και από τον Αύγουστο έως τέλος Σεπτέμβρη διάβασα πέντε. Μια μικρή αναφορά λοιπόν στα πέντε βιβλία που διάβασα. Καθαρά προσωπική άποψη η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ικανή να κρίνει το βιβλίο μιας και οι γνώσεις μου στην λογοτεχνία είναι κάτι λιγότερο από ελάχιστες. Ως ένας απλός αναγνώστης λέω τα εξής:

μ.χ. - Βασίλης Αλεξάκης: Το διάβασα πολύ ευχάριστα. διαβάστηκε γρήγορα και περιείχε πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον άγιον όρος. Με κούρασαν σε κάποια σημεία γρήγορες εναλλαγές που με έκαναν να χάνω τη ροή και το τέλος ήταν αρκετά αφηρημένο... Γενική εντύπωση αρκετά καλή.

Εγώ και ο Καμίνσκυ - Ντάνιελ Κέλμαν: Το βιβλίο με άφησε τελείως αδιάφορο. Ο κύριος Κέλμαν γράφει με ένα περιέργο στυλ, πολύ γρήγορο θα το έλεγα. Τα διάφορα που θετικά που διάβασα για αυτό το βιβλίο και για τον ταλαντούχο Κελμαν, δεν μπόρεσα να τα διακρίνω σε αυτό το βιβλίο. Το τελείωσα με ένα αίσθημα πως δεν μου προσέφερε τίποτα. 

Η θεραπεία - Σεμπάστιαν Φίτζεκ: Πάρα πολύ καλό ψυχολογικό θρίλερ. Πολύ ωραία ατμόσφαιρα, φοβερή πλοκή και απροσδόκητο φινάλε. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα θρίλερ. Αν ψάχνεις κάτι για να περάσεις την ώρα σου αλλά όχι να την χάσεις, το βιβλίο αυτό προτείνεται ανεπιφύλακτα. Το διάβασα σε 1-2 μέρες. Περιμένω με ανυπομονησία την ταινία!

Περί Τυφλότητας - Ζοζέ Σαραμάγκου: Όχι, όχι, όχι... Κλασική περίπτωση συγγραφέα και βιβλίου που σχεδόν όλοι θεωρούν υπέροχο και εμένα μου φάνηκε τραγικά βαρετό, υπερβολικό και κουραστικό. Το πήρα με συστάσεις, η ιστορία μου φάνηκε ενδιαφέρουσα αλλά από τις πρώτες κιόλας σελίδες κατάλαβα το ζόρι που θα τράβαγα για το τελειώσω. Και ίσως αυτό ηταν το λάθος μου.. Που ζορίστικα να το τελειώσω. Αν είχε κάποια πράγματα να πει αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να τα πει και στις μισές σελίδες. Η υπερβολή και η ομώτητα που περιγράφει τα γεγονότα ο Σαραμάγκου μου φαίνεται αστεία και εντελώς περιττή. Η εμμονή του με τα περιτώματα είναι επίστευτη, αηδιαστική... Το τέλος του βιβλίου ανύπαρκτο. Δεν μου άρεσε απλά.

Η Θεραπεία του Σοπενάουερ - Irvin D. Yalom: Απλά υπέροχο. Ένα βιβλίο που σε κάνει να σκέφτεσαι. Λίγο ψυχολογία, λίγο φιλοσοφία και όλα αυτά δωσμένα με μυθιστορηματικό τρόπο, δημιουργούν ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Παρακολουθώντας μια ομαδική ψυχοθεραπεία έρχεσαι σε επαφή με πάρα πολλά ανθρώπινα στοιχεία και αδυναμίες, συναισθήματα και μετανοήσεις και όλα αυτά με κύριο πρωταγωνιστή το θάνατο. Αν έχεις διάθεση εκτός του να διαβάσεις, να σκεφτείς κιόλας, αυτό το βιβλίο είναι από τις κορυφαίες προτάσεις. Έχω ήδη ξεκινήσει το "Στον κήπο του επίκουρου" του Γιάλομ.