Παρέλαση

Η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου είναι μέρες που κάποτε έγιναν κάποια ιστορικά γεγονότα και στις μέρες μας γίνονται οι περίφημες παρελάσεις! Αυτό το post δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί με το κατά πόσο είναι ξεπερασμένες οι παρελάσεις, καλές ή κακές.

Από πολύ μικρός (πριν ξεκινήσω να κάνω παρέλαση) θυμάμαι την παρέλαση σαν ένα κοινωνικό γεγονός. Όλη η πόλη ήταν στους δρόμους και στην κεντρική πλατεία για να δει την παρέλαση και να πιει έπειτα τον καφέ της. Έβλεπες πολύ κόσμο, συναντούσες γνωστούς που είχες να δεις καιρό και τέλος πάντων γινόταν κάτι διαφορετικό, σαν όλος ο κόσμος συμμετείχε σε κάτι κοινό. Η πόλη έπαυε να είναι απρόσωπη και έμοιαζε με το κάθε μικρό χωριό ή κωμόπολη στην οποία όλοι έκαναν το ίδιο ακριβώς πράγμα.

Στα σχολικά χρόνια. αρχικά συμμετείχαμε στην παρέλαση και έπειτα όλη η παρέα με τα χίλια ζόρια, από τον πολύ κόσμο, βρίσκαμε τραπέζι και καθόμασταν για καφέ. Στα πρώτα χρόνια μετά το σχολείο, άνετοι και ωραίοι, χαζεύαμε την παρέλαση, περιμέναμε να περάσει το παλιό μας σχολείο, χαζεύαμε κοριτσάκια (μέσα στο πρόγραμμα και αυτό) και βέβαια μαζευόμασταν για τον καθιερωμένο καφέ! Υπήρχε κάτι αυτονόητο στην όλη διαδικασία. Παρέλαση=βόλτα=καφές. Ήταν κάτι πολύ όμορφο σχεδόν ιερό.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπω πως είμαι ο μόνος που αισθάνεται με τον ίδιο τρόπο. Ξέρεις πόσα τηλέφωνα έκανα; Ο ένας είχε δουλειά, ο άλλος κοιμότανε, ο άλλος μνημόσυνο, ο άλλος άφαντος. Τελικά μέρα με τη μέρα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο όλα οδηγούν στο ίδιο. Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε, ξεχάσαμε. Ίσως είναι λογικό και είναι περίεργο που εγώ είμαι κολλημένος να θέλω να κάνω πράγματα που έκανα και πριν 5 χρόνια και να αρνούμαι να δεχτώ ότι περάσαν τα χρόνια και αλλάξαμε. Αλλά πιστεύω βαθιά μέσα μου, πως αυτά είναι που μας κάνουν να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Όσα και να πετύχουμε και να προχωρήσουμε στη ζωή μας και όσο είμαστε ακόμη χωρίς υποχρεώσεις (γυναίκες, παιδιά) δεν θα έπρεπε να γυρνάμε την πλάτη σε αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε (και δεν είναι πολλά που θα θυμόμαστε από αυτή την άχρωμη και απρόσωπη πόλη).

Η ώρα είναι 11 παρά 5 και εγώ θα έπρεπε να είμαι στους δρόμους...

Πέφτουν της βροχής οι στάλες

Επιτέλους φαίνεται να φθινοπώριασε! Ακούω τη βροχή να πέφτει έξω και είναι τόσο όμορφα... Τόσα καλά μαζί... Ο τόπος χρειάζεται νερό, η εποχή επιτέλους μπαίνει, η ατμόσφαιρα καθαρίζει και που το βάζεις ότι πλένεται και το αυτοκίνητο που έχει 2 μήνες άπλυτο;

Κοιτώντας έξω και βλέποντας το πάρκο στα φθινοπωρινά του, μου ήρθε στο μυαλό ένα παλιό ρεμπέτικο, από τα αγαπημένα τραγούδια του πατέρα μου..

Σιγανοψιχάλισμα. Σιγανοψιχάλισμα

δάκρυ δάκρυ πέφτουνε της βροχής οι στάλες

Πού να είσαι χάθηκες, να με σκάσεις βάλθηκες

έχω λίγες συμφορές, θα μου φέρεις κι άλλες

με χτυπούν στο πρόσωπο σιγανοψιχάλες

Η βροχή δυνάμωσε, η βροχή δυνάμωσε

για ποιο λόγο άργησες δεν καταλαβαίνω

μήπως ξελογιάστηκες μ' άλλη αγάπη πιάστηκες

έχω σου τ' ομολογώ το μυαλό χαμένο

άρχισα ν' ανησυχώ και σε περιμένω

Ειν' η ώρα εννιάμισι, ειν' η ώρα εννιάμισι

αν και πέφτει η βροχή, περιμένω ακόμα

πού να λησμονήθηκες και δε με λυπήθηκες

η αγωνία μου 'φερε την ψυχή στο στόμα

ειν' η ώρα εννιάμισι μα περιμένω ακόμα

Το βλέμμα...

Κάτι χάζευα στο internet και τράκαρα την Faith Hill. Για να μην το κουράζουμε, η Faith πέρα από πολύ ωραία γυναίκα, πετυχημένη τραγουδίστρια, γυναίκα του Tim McGraw και μητέρα δύο παιδιών έχει κάτι που λίγες γυναίκες έχουν. Το βλέμμα...

Το παρακάτω βίντεο είναι το τραγούδι "Lets Make Love", ντουέτο με τον Tim και ένα από τα πιο ωραία Video Clips που έχω δει, για το συγκεκριμένο πάντα είδος τραγουδιού. Όχι απολαύστε το, απολαύστε την!

Απογοήτευση...

Μήπως μερικές φορές αισθάνεσαι λίγο μαλάκας; Και φταις βέβαια, γιατί δεν σου έχει δώσει κανείς το δικαίωμα να έχεις απαιτήσεις. Είναι δύο μέρη. Το ένα περιμένει. Το άλλο δεν του έχει πει να περιμένει. Το ένα έχει σκεφτεί ότι αξίζει να περιμένει γιατί θα εμφανιστεί. Το άλλο δεν θέλει, δεν νιώθει την ανάγκη ή δεν μπορεί. Το ένα ελπίζει μέχρι την τελευταία στιγμή και πιστεύει πως το άλλο ξέρει ότι το περιμένει. Το άλλο στο τέλος εμφανίζεται τυχαία και προσπερνά. Το ένα μένει με την απορία. Το άλλο συνεχίζει κανονικά, δεν τρέχει τίποτα. Το ένα μένει με την απογοήτευση που του προσέφερε όχι το άλλο αλλά ο ίδιος του ο εαυτός.

Χρόνια Πολλά Ηλία !

Γενέθλια σήμερα και κλείνω τα 28. Τα άσχημα είναι ότι μεγαλώνω, το ευχάριστο είναι ότι έχω ακόμα για τα 30. Πότε έφτασα ως εδώ δεν μπορώ να καταλάβω. Πριν λίγο καιρό ήμουν φοιτητής, εκεί έχω μείνει. Ο λίγος καιρός βέβαια δεν είναι πια τόσο λίγος, έχουν περάσει 9 χρόνια από τότε.

Σήμερα μπορώ να πω ότι δεν είχα διάθεση όπως και τις προηγούμενες μέρες. Και όμως συνέβη κάτι τόσο απλό και ειλικρινές το πρωί στη δουλειά που με έκανε να χαμογελάσω και συγκινήθηκα πραγματικά. Μου την έστησαν κανονικά. Ο Μ. με παίρνει και πάμε για καφέ στην κουζίνα και μετά από λίγα λεπτά εμφανίζονται η Γ. και η Β με το κεράκι και το δωράκι! Τι απλές και υπέροχες στιγμές. Δεν νομίζω να μου το έχουν ξανακάνει σε φάση έκπληξης ή αν το είχαν ξανακάνει πάνε χρόνια και το έχω ξεχάσει. Πραγματικά ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά...

Και για τους περίεργους εκτός από την όμορφη καρτούλα, το δώρο περιλάμβανε μία ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ κούπα (ομολογουμένως η προηγούμενη ήθελε σουτ) και ένα γουρουνάκι για να αποταμιεύω (αυξημένες ανάγκες βλέπετε λόγο αγοράς αυτοκινήτου)!

Ακόμα και ο καφές μοιάζει καλύτερος στην καινούργια κούπα :-)

Jaxtr

Όπως θα δείτε και στο πλαϊνό μέρος του Blog, έχω βάλει ένα νέο αντικείμενο με τίτλο Call me.Όλο αυτό είναι μία έξυπνη ιδέα η οποία δυστυχώς όμως δεν νομίζω να πιάσει. Το Jaxtr σου επιτρέπει να σε πάρει κάποιος τηλέφωνο, στο φυσικό σου τηλέφωνο (κινητό/σταθερό) χωρίς να γνωρίζει τον αριθμό σου. Το Jaxtr κάνει τον ενδιάμεσο και να πως λειτουργεί.

Θες εσύ να με καλέσεις και πατάς το κουμπάκι που λέει Dial by phone. Το Jaxtr σε ρωτάει τον αριθμό του τηλεφώνου σου από το οποίο θες να μιλήσεις και αμέσως μετά το τηλέφωνό σου χτυπάε, το σηκώνεις και τότε καλεί και εμένα. Έτσι βρισκόμαστε να μιλάμε από τα τηλέφωνά μας μέσω Jaxtr. Αυτό το κομμάτι από όσο έχω κατάλάβει είναι δωρεάν. Δυστυχώς όχι απεριόριστα. Έχεις κάποιες μονάδες οι οποίες το μήνα κρατάνε για 5 λεπτά. Προφανώς αν έχεις χρήμα αγοράζεις και άλλες. Το επόμενο βήμα είναι ότι τελικά το Jaxtr σου δίνει έναν αριθμό τηλεφώνου τον οποίο μπορείς να καλέσεις από οποιδήποτε τηέφωνο και θα χτυπήσει το δικό μου τηλέφωνο. Έτσι δεν εξαρτάσαι από το internet και οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να πάρεις τον άλλον. Θεωρητικά ο αριθμός που καλείς είναι πολύ φθηνός σε σχέση με το να έκανες την κλήση κανονικά. Προφανώς το τελευταίο ελέγχεται...

Σε λίγες μέρες βλέπω να το καταργώ αλλά μου φάνηκε ωραία ιδέα να μπορεί να σε παίρνει ο καθένας τηλέφωνο χωρίς να ξέρει το νούμερό σου. Τουλάχιστον αξίζει μια δοκιμή, γι'αυτο και το έβαλα εδώ.

Μια γαρδένια η καρδιά μου

Μεγάλες στιγμές ζήσαμε χτες το βράδυ! Αφού πήγαμε με μια παρέα για ένα κυριλέ ποτό από αυτά που συνηθίζουμε σε ένα ήσυχο μπαράκι, κάποιος πετάει ότι πρέπει να πάμε και καμία πίστα, κανένα μπουζούκι που λέμε πιο λαϊκά. Και τότε, εγώ ο φωστήρας πετάω την κορυφαία ιδέα. Αν είναι να πάμε κάπου, πάμε Τερλέγκα να το ευχαριστηθούμε. Τι ήταν να το πω, άλλο που δεν ήθελαν οι περισσότεροι και έτσι ξεκινήσαμε για το νυχτερινό κέντρο γοργόνες στον Πειραιά Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο μου έχει λείψει αυτή η μικρή τρέλα, το να ξεφύγεις από τα συνηθισμένα, να πεις τελείως εκτός προγράμματος πάμε εκεί και σε λίγη ώρα να είσαι.

Ένα όνειρο ζωής θα γινόταν πραγματικότητα. Πόσα χρόνια τώρα θέλω να ακούσω και να δω τον θεό Τερλέγκα ζωντανά. Είχε έρθει η στιγμή. Η άλλη μεγάλη έκπληξη ήταν ότι μαζί στο κέντρο τραγούδαγε η κορυφαία Έφη Σαρρή! Το μαγαζί μικρούλι, και με λίγο κόσμο. Κόσμο βέβαια εκλεκτό. Χετούλες, αφάνες, ξανθές ξεπλυμένες κυρίες, πενηντάρηδες λαχαναγοράς με ξανθές δίμετρες υπάρξεις Ότι έπρεπε για να δένει με το γενικότερο περιβάλλον. Εκεί που πήγαμε για ένα ποτό στο μπαρ, βρεθήκαμε σε τραπέζι με μπουκάλι (μέχρι εκεί.. λουλούδια δεν πήραμε!).

Μετά τις εισαγωγές, εμφανίστηκε το πρώτο μεγάλο όνομα του μαγαζιού, η Εφούλα η Σαρρή. Χρόνια στο κουρμπέτι, ήταν πολύ δυνατή μην το γελάτε καθόλου! Την ευχαριστηθήκαμε όλοι! Στα κρεβάτια τα ξένα, τι είχαμε τι χάσαμε, και μου έρχεται ζαλάδα να ξέρω πως γυρίζεις γυμνός μες την Ελλάδα και πολλά άλλα.

Μετά όμως ήταν η σειρά για τον ένα και μοναδικό τον δικό μας άνθρωπο. Βασίλης Τερλέγκας. Ξεκινάει με τρελή εισαγωγή και μπαίνει ο καλλιτέχνης τραγουδώντας "Μια γαρδένια η καρδιά μου, μα δεν άντεξε....". Τρελός ενθουσιασμός. Ο κόσμος έξαλλος! Τραγούδια, λουλουδικό στην πίστα, λίγο νευρικό γέλιο (από την συγκίνησή μου θα ήταν) και καμπάνα η φωνή του Βασίλη. Ο τύπος δεν παίζεται. Αν και είναι για ειδικό κοινό, γνήσια λαϊκό και πονεμένο, τα τραγούδια που ξέραμε ήταν σαν να τα άκουγες από το cd. Παραγγελιά, Στροφές, Θεός δεν είμαι, Φωτογραφία, Όρθια μένουν τα κλαδιά.. τι να πρωτοθυμηθείς από το τεράστιο ρεπερτόριό του. Τελικά μόλις ο καλλιτέχνης ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος του προγράμματος του, φύγαμε με μία τεράστια ικανοποίηση.

Έζησα μοναδική εμπειρία, τουλάχιστον εμπειρία που δεν τη ζω κάθε μέρα.. εμπειρία που έκανε αυτή την Παρασκευή λίγο ξεχωριστή, την έκανε μία Παρασκευή που θα τη θυμάμαι. Και όπως λέει και ο καλλιτέχνης: "

Εγώ τον ίσιο δρόμο

τον άφησα νωρίς

και τον δικό μου νόμο

αν ψάξεις θα τον βρεις.

Χορεύω πια για μένα
παραγγελιάς χορό

και με σπασμένα φρένα

κοντράρω τον καιρό.

Τον ίσιο δρόμο

τον περπάτησα εγώ από την άλλη,

έτσι βαδίζουν
οι τρελοί, οι δυνατοί και οι μεγάλοι..."

Άσχημη Μέρα

Είναι μέρες που είναι πολύ δύσκολες και κάνεις υπομονή να περάσουν με την ελπίδα ότι η επόμενη θα είναι καλύτερη. Γνωρίζεις πως αυτά που σε ταλαιπωρούν είναι μηδαμινά μπροστά στα προβλήματα που έχουν πολλοί εκεί έξω με την μόνη διαφορά ότι αυτά είναι δικά σου. Συνήθως μια μέρα όλο το φως που περιμένεις να γεμίσει τη ζωή σου ξεπετάγεται με μιας και σε τυφλώνει και τα αλλάζει όλα, σαν να πιεζόταν χρόνια να βγει, σαν να μαζεύοταν με τον χρόνο και να περίμενε την κατάλληλη στιγμή να σκάσει.

Όχι σήμερα η μέρα μου δεν ήταν μία άσχημη μέρα.

Σήμερα η μέρα μου ήταν από αυτές που μαζεύουν φως.... Υπομονή και κάποια στιγμή θα ξεχυθεί.