Η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου είναι μέρες που κάποτε έγιναν κάποια ιστορικά γεγονότα και στις μέρες μας γίνονται οι περίφημες παρελάσεις! Αυτό το post δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί με το κατά πόσο είναι ξεπερασμένες οι παρελάσεις, καλές ή κακές.
Από πολύ μικρός (πριν ξεκινήσω να κάνω παρέλαση) θυμάμαι την παρέλαση σαν ένα κοινωνικό γεγονός. Όλη η πόλη ήταν στους δρόμους και στην κεντρική πλατεία για να δει την παρέλαση και να πιει έπειτα τον καφέ της. Έβλεπες πολύ κόσμο, συναντούσες γνωστούς που είχες να δεις καιρό και τέλος πάντων γινόταν κάτι διαφορετικό, σαν όλος ο κόσμος συμμετείχε σε κάτι κοινό. Η πόλη έπαυε να είναι απρόσωπη και έμοιαζε με το κάθε μικρό χωριό ή κωμόπολη στην οποία όλοι έκαναν το ίδιο ακριβώς πράγμα.
Στα σχολικά χρόνια. αρχικά συμμετείχαμε στην παρέλαση και έπειτα όλη η παρέα με τα χίλια ζόρια, από τον πολύ κόσμο, βρίσκαμε τραπέζι και καθόμασταν για καφέ. Στα πρώτα χρόνια μετά το σχολείο, άνετοι και ωραίοι, χαζεύαμε την παρέλαση, περιμέναμε να περάσει το παλιό μας σχολείο, χαζεύαμε κοριτσάκια (μέσα στο πρόγραμμα και αυτό) και βέβαια μαζευόμασταν για τον καθιερωμένο καφέ! Υπήρχε κάτι αυτονόητο στην όλη διαδικασία. Παρέλαση=βόλτα=καφές. Ήταν κάτι πολύ όμορφο σχεδόν ιερό.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπω πως είμαι ο μόνος που αισθάνεται με τον ίδιο τρόπο. Ξέρεις πόσα τηλέφωνα έκανα; Ο ένας είχε δουλειά, ο άλλος κοιμότανε, ο άλλος μνημόσυνο, ο άλλος άφαντος. Τελικά μέρα με τη μέρα, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο όλα οδηγούν στο ίδιο. Μεγαλώσαμε και αλλάξαμε, ξεχάσαμε. Ίσως είναι λογικό και είναι περίεργο που εγώ είμαι κολλημένος να θέλω να κάνω πράγματα που έκανα και πριν 5 χρόνια και να αρνούμαι να δεχτώ ότι περάσαν τα χρόνια και αλλάξαμε. Αλλά πιστεύω βαθιά μέσα μου, πως αυτά είναι που μας κάνουν να μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Όσα και να πετύχουμε και να προχωρήσουμε στη ζωή μας και όσο είμαστε ακόμη χωρίς υποχρεώσεις (γυναίκες, παιδιά) δεν θα έπρεπε να γυρνάμε την πλάτη σε αυτά με τα οποία μεγαλώσαμε (και δεν είναι πολλά που θα θυμόμαστε από αυτή την άχρωμη και απρόσωπη πόλη).
Η ώρα είναι 11 παρά 5 και εγώ θα έπρεπε να είμαι στους δρόμους...
6 comments:
Συμπάσχω, την καλημέρα μου..
Στο μυαλό μου είσαι!
Κι εγώ αυτό ακριβώς σκεφτόμουν σήμερα , την ώρα που ήμουν στο δρόμο για το Πικόσπιτο!Έβλεπα τα παιδιά και τον κόσμο στο δρόμο, σε όλες τις γειτονιές από τις οποίες πέρασα στο δρόμο μου προς την Αγ.Παρασκευή, και σκεφτόμουν πόσο αλλάξαμε - Η παρέλαση για το δικό μου "χωριό" ήταν όντως κοινωνικό γεγονός, ένας από εκείνους τους ελάχιστους πλέον λόγους (μαζί ίσως με τον Επιτάφιο) που έβγαζε όλο τον κόσμο στους δρόμους, και έβλεπες γνωστές φάτσες, και έπιανες την κουβέντα, και γελούσες και θυμόσουν τα παλιά!
Άραγε να πρέπει να κάνει τον κύκλο της η ζωή, και να βρεθούμε ξανά στην πλατεία του "χωριού" όταν μεγάλοι πια θα καμαρώνουμε τα δικά μας παιδιά στους δρόμους?Πω πω..
Κι όμως, είναι κρίμα να χάσουμε εκείνη την παιδικότητα, την ανεμελιά και όλα εκείνα τα συστατικά της νιότης που μας χαρακτήριζαν πριν λίγα μόλις χρόνια!..
Μμμ λογική η απορία σου... Από χτες έλεγες πως θα πας στην παρέλαση... Μήπως να κάνεις παιδάκια να πηγαίνεις να τα βλέπεις να παρελαύνουν? Το σκέφτεσαι?
Δε θέλω να σε απογοητέψω αλλά δυστυχώς η ζωή προχωράει με τόσο γρήγορους ρυθμούς που όλα αυτά, όπως οι παρελάσεις, φαίνονται τόσο ασήμαντα και τόσο μαρκυνά μπροστά στην καθημερινότητα... για αυτό και σχεδόν κανένας δεν ασχολείται πια.. Η αδιαφορία είναι η εύκολη λύση..
Καλά κλασσικά παρέλαση στην Καλλιθέα να δούμε τα ξαδέρφια!!Ωραίες εποχές!Δεν έπαιρνες εμένα που ήμουν Αθήνα και βαριόμουν σπίτι? :P
Εμ... βλακεία... Πάντως εξιοποίησα το χρόνο μου και έφτιαξα τον τίτλο του Blog, δεν μπορείς να πεις.
Τώρα το πρόσεξα!Πολύ ωραίο ρε!Μεγειά ;)
Post a Comment